شعر زیر از عبدالرحمن جامی است که از مثنوی تحفةالاَحرار برگزیده شده است، تقلید کورکورانه و خودباختگی را در قالبی نمادین به تصویر  می کشد:

زاغ و کبک

زاغی از آنجا که فراغی گزید

رخت خود از باغ به راغی کشید

دید یکی عرصه به دامان کوه

عرصه ده مخزنِ پنهان کوه

نادره کبکی به جمال تمام

شاهد آن روضه ی فیروزه فام

تیز رو و تیز دو تیز گام

خوش روش و خوش پرش و خوش خرام

هم حرکاتش متناسب به هم

هم خطواتش متقارب به هم

زاغ چو دید آن ره و رفتار را

وان روش و جنبشِ هموار را

بازتاب

تقدیم به همۀ پدران

پیرمردی مریض شد و از این که روی پاهایش راه برود، ناتوان شد. پسرش سعی کرد از پدرش خلاص شود. روزی او را بر روی کمرش حمل کرد تا او را به بیرون از شهر ببرد. پدر بی چاره، تسلیم شد و فرزندش را نهی نکرد برای این که او به هدایتش امید نداشت. در راه پسر احساس خستگی کرد پس نزدیک درختی ایستاد تا استراحت کند. در این هنگام پدر به درخت نگاه کرد و این آیۀ شریفه را تلاوت نمود:(لا حول و لا قوة إلّا بالله) یعنی هیچ نیرو و قدرتی نیست مگر اینکه از آنِ خداست. فرزند سؤال کرد:(تو را چه شده است؟)