اجــــــــــــــــــــــــاره نشینی

ســـر بـه کجا می بـــرد بــهای اجــاره

وه چــه زیاد اســت اشــتهای اجــاره

مــوجــر مــن می دَهَـدَم آخــر هـر ماه

بـــس بــد و بــیــراه در ازای اجــاره

صاحب خانه چو دوش ســوی من آمــد

گفــت که مــن آمـــدم بـــرای اجــاره

گفتم :فــردا و گفــت: نه و سپــس بــرد

تــلــویزیـون مـــرا به جـــای اجــاره

آه خــدا تا کـی مـن خـــانــه به دوشــم؟

راحــتـمان کــن تو از جــفای اجــاره

کیست که وامی دهد به بنده ی مسکـین

تــا  بــر هــم مـن ز انــزوای اجــاره

اکسیر عشق

از در درآمدی و من از خود به در شــدم

گویی کزین جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه، تا که خبر می دهد ز دوست

صاحب خبر بیامد و من بی خبر شدم

گفتم ببینمش مَگَرَم دردِ اشتیاق

ساکـن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم

چون شبنم اوفتاده بُدم پـــیش آفتاب

مهرم به جان رسید و به عَیّوق بر شدم

دستم نداد قوّتِ رفتن به پیشِ دوست

چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

سفر بخیر 

- (به کجا چنین شتابان؟) گَوَن (درختچه ای خاردار که غلباً در نواحی کوهستانی می روید) از نسیم پرسید

- (دل من گرفته ز اینجا، هوس سفر نداری ز غبار این بیابان؟)

- (همه آرزویم، امّا چه کنم که بسته پایم ...)

نوروزت مبارک باد

«شُدمبو سی تو، شُودَر سی مو، نوروزت مبارک بو  کُموتر سی تو، کُوکر سی مو، نوروزت مبارک بو 

هلا ای خطه ی دریا و دشت – استان ما بوشهر! گُلِ تر سی تو، کنگر سی مو، نوروزت مبارک بو  شو چارشنبه سوری، گرمی تش مالِ‌تو، لرزیدنش سی مو  پریدن سی تو، پَرپَر سی مو، نوروزت مبارک بو  شُوِ عیدی که هر کس با عزیزش شاد و خَش دل بی خش تَر سی تو، غم تَر سی مو، نوروزت مبارک بو  کوکِیسو جون نرو واگرد، کُلِ گندمل سی تو  همه اش سی تو برادر سی مو، نوروزت مبارک بو  هلا اونجو بهار ی نغمه می خونن پیلیسوکل  پیلیسوک سی تو، شوپَر سی مو، نوروزت مبارک بو

هلا اینجو قلاغل پشکلِ ‌غلتیده ری بَرفِن

سفیدل سی تو، سِه تر سی مو، نوروزت مبارک بو  هلا اونجو خِشن بُنگ بزل ری گردنه ی بُزپَر 

بُزل پاک سی تو، بُزپَر سی مو، نوروزت مبارک بو 

شعر زیر از عبدالرحمن جامی است که از مثنوی تحفةالاَحرار برگزیده شده است، تقلید کورکورانه و خودباختگی را در قالبی نمادین به تصویر  می کشد:

زاغ و کبک

زاغی از آنجا که فراغی گزید

رخت خود از باغ به راغی کشید

دید یکی عرصه به دامان کوه

عرصه ده مخزنِ پنهان کوه

نادره کبکی به جمال تمام

شاهد آن روضه ی فیروزه فام

تیز رو و تیز دو تیز گام

خوش روش و خوش پرش و خوش خرام

هم حرکاتش متناسب به هم

هم خطواتش متقارب به هم

زاغ چو دید آن ره و رفتار را

وان روش و جنبشِ هموار را

❤قلب❤ مادر

پشت دریاها

قایقی خواهم ساخت،
خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از این خاک غریب
که در آن هیچ کسی نیست که در بیشه ی عشق
قهرمانان را بیدار کند.
قایق از تور تهی
و دل از آرزوی مروارید،
هم چنان خواهم راند
نه به آبی ها دل خواهم بست
نه به دریا - پریانی که سر از آب به در می آرند
و در آن تابش تنهایی ماهی گیران
می فشانند فسون از سر گیسوهاشان
هم چنان خواهم راند
پشت دریاها شهری است