زاغ و کبک

شعر زیر از عبدالرحمن جامی است که از مثنوی تحفةالاَحرار برگزیده شده است، تقلید کورکورانه و خودباختگی را در قالبی نمادین به تصویر  می کشد:

زاغ و کبک

زاغی از آنجا که فراغی گزید

رخت خود از باغ به راغی کشید

دید یکی عرصه به دامان کوه

عرصه ده مخزنِ پنهان کوه

نادره کبکی به جمال تمام

شاهد آن روضه ی فیروزه فام

تیز رو و تیز دو تیز گام

خوش روش و خوش پرش و خوش خرام

هم حرکاتش متناسب به هم

هم خطواتش متقارب به هم

زاغ چو دید آن ره و رفتار را

وان روش و جنبشِ هموار را

با دلی از درد گرفتارِ او

رفت به شاگردی رفتارِ او

باز کشید از روش خویش پای

در پی او کرد به تقلید جای

بر قدم او قدمی می کشید

وز قلم او رقمی می کشید

در پی اش اَلقصّه در آن مرغزار

رفت بر این قاعده روزی سه چار

عاقبت از خامی خود سوخته

رهروی کبک نیاموخته

کرد فرامُش ره و رفتار خویش

ماند غرامت زده از کار خویش