اکسیر عشق

اکسیر عشق

از در درآمدی و من از خود به در شــدم

گویی کزین جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه، تا که خبر می دهد ز دوست

صاحب خبر بیامد و من بی خبر شدم

گفتم ببینمش مَگَرَم دردِ اشتیاق

ساکـن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم

چون شبنم اوفتاده بُدم پـــیش آفتاب

مهرم به جان رسید و به عَیّوق بر شدم

دستم نداد قوّتِ رفتن به پیشِ دوست

چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

تا رفتنش ببینم و گفتنش بـشنـوم

از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت

کاوّل نظر به دیدنِ او دیده ور شدم 

بیزارم از وفایِ تو، یک روز و یک زمان

مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم

او را خود التفات نبودی به صیدِ من من 

خویشتن اسیرِ کمندِ نظر شدم

گویند رویِ سرخِ تو، سعدی، که زرد کرد؟

اکسیر عشق بر مِسَم افتاد و زَر شدم

سعدی