این نیز بگذرد
در زمان های قدیم، پادشاهی را نگینی بود خوش تراش و گرانبها. روزی برآن شد تا نوشته ای درخور و شایسته اما کوتاه و رسا بر روی آن حَک کند که با هر بار خواندن آن، در موسم شادی و سرور از خود بی خود نشود و به وقت بلا و سختی آشفته نگردد. نخست با رایزنانِ (مشاوران) خود رای زد (مشورت کرد) . نظرات متعددی را شنید اما هیچکدام، آنچه که او در طلبش بود، نبود.
پس در تمامی قلمروِ خود چاوش درداد (ندا داد) که هر کس جمله مختصری آرَد که هر بار با دیدن آن در هر زمان از هیچ پیشامد جالبی زیاده اظهار شادمانی نکند و از هیچ حادثه سوئی هم به شکوه در نیاید، او را زر و زیورالات زیاد خواهد بخشید ولی اگر کسی مهمل (سخن بیهوده) گوید سر از تنش جدا خواهد شد. جماعت کثیری به سبب حبِّ دنیا سرشان بر باد رفت. سال های بسیار گذشتند و هر که در این راه پای نهاد، جان سالم به در نبرد تا اینکه شاه را خبر دادند پیرِ ژنده پوشی (کهنه پوشی) از کهتران (مردم عادّی) مدعی است که می داند آن جمله چیست. پادشاه بی درنگ پیرمرد را طلب کرد. چندی بعد پیرمردی عصا به دست آمد و این را بگفت و برفت:(
این نیز بگذرد.)
آمده است که ( قسمت دوم )